Η αναμέτρηση με συνεχείς προκλήσεις και η ανάγκη μου να γίνομαι όλο και καλύτερη, όλο και δυνατότερη είναι αναπόφευκτη. Αυτή την φορά σειρά έχει το ψηλότερο υφαίστειο του Πλανήτη, το Ojos del Salado, 6893m, στην Χιλή της Λατινικής Αμερικής. Στις 13 Φεβρουαρίου αποχαιρετώ τον άντρα μου, και μου και ξεκινώ ένα ταξίδι υπερατλαντικό.Θα επιστρέψω μετά από 16 ημέρες και δεν θα έχω καμία επικοινωνία με τα αγαπημένα μου πρόσωπα για πάνω από 12 ημέρες. Όταν θα επιστρέψω τίποτα δεν θα είναι όπως τα άφησα. Μέχρι τότε όμως δεν γνώριζα τίποτα.

Γεμάτη ανυπομονησία, προσάρμοσα το φακό κεφαλής στο κράνος μου και ξεκίνησα το ταξίδι μου προς την κορυφή του κόσμου. Το ρολόι μου έδειχνε 17 Μαΐου 2:00 το πρωί. Η αναρρίχηση στον παγετώνα Κούμπου μέσα στο απόλυτο σκοτάδι ήταν κοπιαστική αλλά συνάμα διασκεδαστική, καθώς η λάμψη των φακών μας σχημάτιζε μαγευτικά σχέδια μέσα στα σκοτεινά, βαθιά ρήγματα πάγου ενώ παράλληλα η αντανάκλαση των εκατομμυρίων αστεριών πάνω στις παγωμένες επιφάνειες, σχημάτιζε το ομορφότερο χαλί κάτω από τα πόδια μου.

Τα βουνά μας διδάσκουν την υπομονή. Δεν μπορούμε να τα βάλουμε με τον καιρό και πρέπει να περιμένουμε μέχρι να δούμε το νεύμα από τις ανώτερες δυνάμεις. Ο Σάτυα με είχε προειδοποιήσει εδώ και πολύ καιρό για αυτή την κατάσταση, γνωρίζοντας την παρορμητική και ανήσυχη φύση μου. Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας μου στην προ-Έβερεστ φάση, είχα ήδη αναρριχηθεί σε πολλές κορυφές στην Ευρώπη και στις Άνδεις και είχα γνωρίσει ακριβώς τι σημαίνει υπομονή στα βουνά. Ωστόσο, οι ημέρες αναμονής στο Everest ήταν σε τελείως διαφορετικό επίπεδο.